Vanaf 1986 realiseerde Cees Nagelkerke niet minder dan 10 projecten in Groningen. De reeks nam een aanvang met de bouw van een groot deel van 334 woningen op het Slachthuisterrein, die in 1987 werden voltooid en eindigde met het appartementengebouw en een strook laagbouwwoningen aan de Eiken- en Elzenlaan in de wijk Selwerd in het jaar 2007.

In de Groningse binnenstad ontstonden twee voorbeelden van hedendaags stedelijk wonen aan een binnenhof, in het Roode Weeshuis en in de Violenhof ook wel de Opera genoemd. Op de route van station naar binnenstad werd de uitbreiding van de Gemeentelijke dienst RO/EZ gebouwd, waarin een bijzondere referentie aan het -BOUMA-metselwerk van het aangrenzende kantoorgebouw in Amsterdamse school stijl werd verwerkt.

Aan de rand van de oorspronkelijke binnenstad verscheen het woongebouw Parkwaerts. met uitzicht op de tot stadspark getransformeerde voormalige bolwerken van de stad.

Buiten het centrum maar binnen de context van de naoorlogse uitbreidingswijk Selwerd verscheen een compact patio-woningen wijkje de Larix genaamd, door Cees Nagelkerke als een van zijn beste werken gezien.

Tenslotte werden in de Rietveldlaan en Berlageweg in de uitbreidingswijk de Hunze drie stroken laagbouwwoningen tot stand gebracht.

 

Omvangrijke woningbouw projecten op voormalige poldergrond werden gebouwd in Velserbroek, een uitbreidingsgebied van Velsen/IJmuiden en in Leiden waar in de Stevenshof 203 woningen werden gerealiseerd. Ook een groot aandeel in de vervangende nieuwbouw van de Babberspolder te Vlaardingen binnen het stedenbouwkundig plan van Kuiper&Compagnons valt onder deze noemer.

 

In 2007 werd aan de rand van Velserbroek een urban villa gerealiseerd als onderdeel van een reeks soortgelijke gebouwen als een randafsluiting die het woongebied afscheidde van het oorspronkelijke polderlandschap. Beekpark Apeldoorn, Cees Nagelkerke nam deel aan nieuwe invulling van het stadshart van Apeldoorn, onder regie van stedenbouwkundige Hans Davidson met ontwerpen voor een appartementengebouw en een reeks stadswoningen schuin tegenover het door Hertzberger ontworpen museum CODA.

 

 In opdracht van Blauwhoed Eurowoningen werden plannen gerealiseerd in Zoetermeer, Schipluiden, Corpus den Hoorn en Almere, met realisaties in de Regenboogbuurt en Almere Buiten.

In Zwolle werden een appartementengebouw , een hofbebouwing en een strook laagbouwwoningen toegevoegd aan het in de richting de IJsel gelegen uitbreidingsgebied Oldenelerbroek.

 

Aan het Nachtzaamplein te Haarlem werd ter vervanging van een voormalig scholen -en buurthuiscomplex, een woongebouw voor senioren, met op de begane grond een buurthuis, een kleuteropvang en een medische hulppost gerealiseerd.

 

Later werd Cees Nagelkerke met IJmere als opdrachtgever betrokken bij een grootscheepse transformatie van Meerwijk-centrum, een ten Zuiden van Haarlem gelegen wederopbouwwijk . Op vijf locaties werden onder meer laagbouwwoningen en een centrum voor verstandelijk gehandicapten met daarboven appartementen en zorgwoningen gebouwd.

In het kader van dit project experimenteerden een vijftal jeugdige, getalenteerde ontwerpers onder leiding van Cees Nagelkerke in de rol van supervisor/opdrachtgever met vernieuwende woonvormen, uitmondend in de bouw van 33 stadswoningen met innovatieve intereurarchitectuur aan de Bernadottelaan.

 

Omstreeks 1975 voegde Cees Nagelkerke zich op voorstel van Youke van den Bout, buurtarchitect op de Westelijke Eilanden, bij de Bewonersgroep Haarlemmerbuurt, die zich tegen het beleid van de Gemeente Amsterdam in, sterk maakte voor de herbouw van de Haarlemmer Houttuinen.

Op zijn beurt nodigde Cees Nagelkerke Arne van Herk uit om gezamenlijk bebouwingsmogelijkheden te ontwikkelen op de lege gronden tussen het spoorwegviaduct en de Haarlemmerdijk.

Dank zij de intensieve druk die buurtbewoners met hulp van deze architecten ontwikkelden besloot de Gemeente Amsterdam tot de herbouw van deHaarlemmer Houttuinen.

Het stedenbouwkundig plan tussen Prinsengracht en Haarlemmerplein werd als een coproductie opgesteld door de architecten H.Hertzberger, Youke van den Bout, EGM en van Herk en Nagelkerke, die vervolgens ook de bebouwing ontwierpen.

De veelgeprezen witte huizen aan de binnenzijde van de nieuwe stadsstraat markeerde de start van de architectenpraktijk van zowel Cees Nagelkerke als Arne van Herk. Om de Nieuwe Houttuinen toegankelijk te maken naar de Haarlemmerdijk ontwierpen beide architecten tevens twee witte poortgebouwen bestaande uit winkelruimten met bovengelegen woningen.

De leegstaande Haarlemmerpoort werd in dezelfde periode in gebruik genomen door beeldend kunstenaar Jenny Hazenberg en haar groep PARA bekend door hun manifestaties als “levend kunstwerk”.

Cees Nagelkerke associeerde zich met haar project Haarlemmerpoort en ontwikkelde in dit kader ook weer in samenwerking met A.van Herk plannen voor de zg “ creatieve restauratie “van de monumentale voormalige stadspoort.

 

Vanaf 1983 als zelfstandig architect opererend bleef Cees Nagelkerke actief in de Amsterdamse stadsvernieuwing met het vervaardigen van plannen op een aantal vervallen locaties in de Jordaan.

Een eerste serie werd gebouwd in de Rozenstraat en Laurierstraat en tweede Laurierdwarsstraat. Een tweede serie ontstond aan de Rozengracht, de Bloemstraat en de tweede Bloemdwarsstraat.

Het laatste project kreeg de benaming “ Hangende Tuinen “ vanwege de begroeide pergolaconstructie langs de bovenrand van de aan weerszijde van de straat gelegen bebouwing.

In het woongebouw aan de evenzijde van de Rozengracht ook behorend tot deze serie werd op de begane grond een winkelruimte ontworpen in opdracht van de eigenaren van Wonen 2000, een bekend adres voor hoogwaardige interieurinrichting en design.

Enige jaren daarna werd aan de evenzijde van de Rozengracht opnieuw winkelruimte ontworpen voor Wonen 2000/de Kasstoor in een woongebouw dat tevens een achttal grote woningen in twee verdiepingen bevatte.

 

Beide winkelruimte kenmerken zich door een overvloed aan daglichttoetreding en een avontuurlijk circulatiepatroon door de ruimte en een tuin aan de achtergevel.

Dezelfde benadering van de ruimtelijke eigenschappen keren ten slotte terug in het voor dezelfde opdrachtgevers ontworpen en in 2014 opgeleverde dwoonwarenhuis in gebouw DESIGN 020 op Steigereiland ,IJburg.

 

Cees Nagelkerke participeerde ook in het ontwerpen en realiseren van drie woongebouwen op Java-eiland onder de regie van architect Sjoerd Soeters.

 

In Nieuwe Uylenburgerstraat werd een tussen de Uylenburger Synagoge en diamantslijperij Boas, thans Gassan, een omvangrijk woningcomplex gerealiseerd onder de naam gebouw de Leeuw/ genoemd naar de bekende broodfabriek annex diamantslijperij de Leeuw,die daar tot aan de tweede wereldoorlog gevestigd was.

 

In het archief van Cees Nagelkerke is een grote verzameling van werken op papier aanwezig waarin ontwerpen in ontwikkeling in beeld werden gebracht.

Deze beeldende aktiviteit beslaat beslaat de gehele periode en bevat zowel beeldmateriaal van gerealiseerde werken als van werken die niet werden uitgevoerd.

De laatste categorie betreft de beelden van de mogelijke bebouwing van de Haarlemmer Houttuinen en de Creatieve restauratie Haarlemmerpoort (1976-1978) beide in bruikleen bij het Nieuwe Instituut.

​

Voor het Haarlemmerplein verrichte Cees Nagelkerke een omvangrijke bebouwingsstudie als een vervolg op de werken aan de Haarlemmerdijk en Nieuwe Houttuinen, die echter niet echter niet tot een gerealiseerd bouwplan leidde.

Een stedenbouwkundig plan voor een centraal in de historische kern van Muiden gelegen scheepswerf getransformeert tot woongebied, werd in 2004 omarmd door de Muidense gemeenteraad, maar is tot op heden niet tot uitvoering gebracht en zal waarschijnlijk niet of in sterk verminkte vorm uitgevoerd worden.

 

Anno 2017 is een ontwerp voor een zelfbouwkavel in de maak voor dochter Celine en haar man Bob en kinderen.

Een ontwerp voor een pand aan de Lijnbaansgracht wacht op uitvoering

​

​

​